Професор Бранко Панов – „таткото“ на првиот женски хор во Велес

„Музиката и цвеќето ми го исполнуваат животот. Оној што ја сака музиката го сака и цвеќето. Живеам со нив“. Со овие зборови не пречека академскиот музичар Бранко Панов, професор во пензија, кој задсебе остави длабоки траги во музиката и во хорското пеење во Велес. Генерации ученици и денес со голема почит се поклонуваат пред човекот кој го формираше првиот женски хор во Гимназијата „Кочо Рацин“. Бранко го познаваат сите како човек полн со добрина, со широко срце и како човек кој цел живот живее за и со музиката.

Роден е во 1940 година во Гевгелија во велешкото семејство Панови. Татко му Панче, познат бравар и механичар, и мајка му Цвета на млади години го напуштие Велес и свиле гнездо во Гевгелија. Вака тивко и ненаметливо започна Бранко да ми го раскажува својот животен пат.

Настап на хорот на Гимназија Кочо Рацин на свеченото отворање на Спомен Костурница

„Татко ми беше многу добар а мајка ми душа од човек. Сите во Гевгелија ги почитуваа. Покрај мене семејството го сочинуваат сестрата Ружа и братот Петар. По босоногото детство, основно и средно, завршив во Гевгелија. Татко ми сакаше да завршам Машински факултет, но мене ме „влечеше“ музиката па затоа се запишав и завршив Музичка академија во Скопје и во Белград. Во 1962 година добив работа во музичкото училиште „Киро Димов“ и во основното училиште„Васил Главинов“ во Велес. Коренот на дедо и татко ме врати во Велес. Бев многу добро примен. Во 1966 година се вработив во Македонската опера во Скопје како обоист и работев една година а веќе наредната, се вратив во Велес каде што се оженив со мојата „понежна половина“ Пандорка Трипчева. Работев во музичкото училиште „Киро Димов“. Ни се роди најнапред ќерката Силвана, а по две години и Елизабета. Тие беа и се наша гордост. Завршија факултет. Имаат семејства и работа. Имаат се. Внуците, кога доаѓаат ,како целата куќа да ни е исполнета со љубов и со музика. Нема ништо поубаво децата и внуците да ти се среќни, да ги сакаш и да те сакаат“, рече Панов.

Професор Панов за миг го прекина кажувањето на неговиот животен пат. Го погледнав. Во неговите очи видов радост, а на усните му се развлече блага насмевка. По кратко време ме погледна и тивко ми рече:„ Се гордеам што имам среќно семејство“.

Во 1976 година професор Панов се вработува во Гимназијата „Кочо Рацин“ и во средно хемиското училиште „Димитрије Чуповски“. Работи во двете средни училишта и учествува во градскиот хор и во ансамлот „Распеани велешани“ кој, во тоа време, работи под диригенска палка на неговиот колега Предраг Петров. Во тоа време кај него се раѓа идеја за формирање на женски ученички хор. Тогашниот директор на велешката „Гимназија Кочо Рацин“, Љубе Трајков го прифатил предлогот на Бранко и му го исполнил неговиот сон. Веќе наредната година во Велес е формиран првиот женски хор составен од шеесет и шест ученички од Гимназијата.

„Хорот брзо стана популарен. Немаше приредба или свеченост во Велес да не бидеме поканети и да не учествуваме со повеќе изведби. Со макотрпна работа хорот, со песни од македонски и југословенски автори, настапуваше на Денот на ослободувањето на Велес, литературната манифестација „Рацинови Средби“ и на сите други градски приредби. Редовно учествувавме на Републичките натпревари, што секоја година се одржуваа во Кавадарци, од каде се враќавме со признанија. Јас живеев за хорот. Ученичките ми беа како мои деца. Ги сакав. Во соработка, со тогашна армија, ЈНА, формирав и мешовит хор од ученички и војници, чии настапи, исто така, беа многу успешни. Мојот сон да формирам и гимназијата да има хор, ми се оствари. Училшниот хор постоеше до 2002 година, до моето пензионирање. Низ него поминаа стотици и стотици ученички кои и денес, кога ќе ги сретнеме, на нивното прашање: Како сте професоре? јас одговарам: Многу сум горд на вас. Освен големата благодарност што сакам да упатам, за поддршката во развојот на хорското пеење во градо, до тогашниот директор Љубе Трајковски ќе ви кажам дека благодарност упатувам и до диригентот Драган Шуплевски како и до рускиот педагог Борис Тевлин, кои беа и останаа мои идоли“, додаде Панов.

Професорот повторно накратко замолче а мене ми помина мисла низ глава дека тој во молкот всушност се навраќа назад низ спомените и избира фрагменти за кои ќе продолжи да зборува. Можеби ги избира и зборовите со кои како вистински уметник музицира виртуозно.

„Додека бев диригент на гимназискиот женски хор Александар Џамбазов го формираше детскиот фестивал „Златно Славејче“. Ме покани и јас да учествувам со свои композиции. Прифатив со голема љубов. На текст, на почитуваната поетеса и наша сограѓанка, Македонка Јанчевска „Возот на детството“ искомпонирав музика. Така ја создадовме песната „Возот на детството“ која беше прогласена за најубава детска песна. По таа наша прва соработка со Јанчевска следеше создавање на уште неколку кои ги прифатија децата, музичките педагози, училиштата но и Македонската радио телевизија, радио станиците низ државата и секако децата на кои им беа посветени. Тоа на мене и Јанчевска ни преставуваше огромно задоволство. Ќе го издвојам уште учеството на фестивалот во Загреб, во тоа време многу респектиран и значаен музички настан на територијата на тогашна Југославија , кога моја песна освои првото место. Сега кога сум во пензија, морам да бидам искрен со себе и да соопштам дека многу ми недостига музиката. Ја надополнувам со одење на концерти, свечености и приредби. Преку радио и телевизија ги следам сите врвни музички настани. Не го исклучувам радио приемникот ни дење ниту ноќе и ќе додадам дека како мејлем на душата ми е одгледувањето цвеќе. Во одгледување на убави цветови ја слушам музиката, да, додека ги засадувам, негувам а тие ми возвраќаат со израснување на стебло па раѓање на пупка од која се развива цвет кој дише и на сите страни шири мирис, за да го подобри, да го направи пријатен просторот во кој седат, одат, работат или одмараат луѓето. Музиката и цветовите се надополнуваат, му даваат посебен белег на животот, затоа ги почитувам, ги негувам а тие ми го исполнуваат срцето и душата со блажена убавина“.

Професор Панов се присети и на гимназијалските денови во Гевгелија, кога како член на хорот на познатиот мајстор на хавајска гитара Илија Џаџов свирел на кларинет и саксафон. Потоа за време на студиите, кога своето слободно време го минел со колегите тогаш членови на студентскиот хор „Мирче Ацев“, за настапите на бројните фестивали како низ поранешна Југославија така во повеќе земји на Европа.

Не испрати со зборовите :„Музиката, цвеќето, мојата сопруга и семејството беа и останаа мојот живот! Дел од него е и првиот женски хор во Велес“.

Стоилко Андреевски