Во Титов Велес и зад „Ричката“ се создаде ново маало
„Преку ричката постоеше една чуварска куќа во која веќе живееше семејството Ташеви, Петре со сопругата Горица и децата Пена, Виша, Димитар-Мици и Ристо. Од десната страна на тогашниот пат од Титов Велес кон Прилеп имаше приземна куќа која набргу стана колонијална продавница, а понатаму покрај патот беше „Керамидница„ па „Тракторско“ или локација на која се сместуваа стари трактори и комбајни. До овој плац во изграден објект општината ја смести противпожарната единица. Над „Тракторското“ се наоѓаше „АТШ“, зад него „Јагода“, која произведуваше локум и бонбони , а понатаму продолжуваше полето со еден голем кајсијарник, со тутунови насади и со афион.
И токму на тие ораници по неколку години почна да се гради армискиот објект „Касарна“, откако веќе беше изградена фабриката „Брако“ и работеше со полн капацитет. Од спротивната страна на тогашниот магистрален пат Титов Велес-Прилеп, покрај чуварската куќа , други градби немаше. Но, подоцна во 1953 година, и таму почнаа да се градат првите куќи. Ги изградија Васил и Ѓурѓа Ангелови, Цанде и Грозда Стојанови, Дончо и Стефка Костадинови, Вељо и Цвета Ристови и Трајко и Менка Малезанови. Така почна да расне втората Нова Населба во градот“, се сеќава велешанецот Владо Диневски, познат одбојкар од златните времиња на ОК „Борец“. Тој посветено ги запиша сите стари велешки семејства што живееле во овој дел на градот. Поточно кој, кога и каде изградил дом за своето семејство.
Диневски запиша се на што тој се сеќава и на тоа што се сеќаваат уште неколкумина негови пријатели, соседи, познаници. Започнувајќи од периодот на ослободувањето на Велес од фашистичкиот окупатор , после педесетите години и особено по изградбата на фабриките за производство на текстил „Нонча Камишова“ и за производство на порцелан „Порцеланка“, кога Велес забрзано почна да се проширува кон запад. На локација веднаш до касарната, прво беа изградени станбените згради за бегалците од Егејска Македонија па така се создаде Егејското маало. Потоа изградбата продолжи кон нивите на кои претходно се одгледуваше грозје, жито и афион.
„Првата улица преку „Ричката“ го доби името на првоборецот „Киро Ќучук“. По кратко време почнаа градбите на новата улица „Васил Главинов“, а од средината на „Киро Ќучук“, кон десно се формира улицата „Гемиџиска“ која имаше ширинката токму пред куќата на Дончо Тодоров со ѕидана маалска чешма од која течеше вода од Раштанскиот водовод. Оваа чешма беше единствена во овој нов дел на градот. Втората се наоѓаше во АТШ и беше оддалечена околу 200 метри од првите куќи во нашата населба. Лебот што нашите мајки го месеа го носевме на печење во фурната во прва Нова населба, на крајот на улицата“ 8-ма Велешка бригада“. Интересно е да се напомене дека на крајот на улицата „Киро Ќучук“ минеше Којнички пат кој почнуваше од плоштадот на месноста Којник и водеше кон Камено Брдо па продолжуваше покрај Пузеви трла и завршуваше кај Каменоломот во Превалец,“ пишува Диневски.
Првата куќата во оваа населба ја изградил Васил Ангелов со сопруга Ѓурѓа со нивните деца Грозда, Виолета, Зора, Вера и Лиле. Во неа како кираџија живеело семејството на Владо кое го сочинувале неговиот татко Никола, мајка Љуба и сестра Наумка Диневи. Кираџија, за кратко време, било и семејството на Иле и Грозда со две деца. До нив куќа изградиле Цанде и Грозда Стојанови, со децата Николина, Вера, Ване и Љупчо-Пупкинот, многу добар играч со крепи. Во нивната куќа кираџии биле Павлина и Петре со децата Живко и Митко како и Ѓурѓа и Цветко Стојчевски со децата Мара, Јорданка и Слободанка.
„Во маалото во куќата што го носи редниот број 5 живееја Дончо Костадинов, со сопругата Стевка и со децата Стојна и Драгица. Нивни кираџии беа Дончо и Тодора Тодорови-Јаневи со децата Трајанка, Трајче и Олгица кои ќе се спомнат подолу бидејки многу брзо направиле своја куќа, на истата улица, со куќен број 13. Во куќата на Костадинови како ќираџии живееја и Ордан и Добрила со синот Иле. До нив куќа имаа но, многу кратко време во неа живееја Велјо и Цвета Ристови со децата Мица, Вера, Румена и Орце затоа што се преселија во Скопје. Нивни подстанари беа две семејства. Првото на Павле и Ката со децата Јоле, Дуле и Драгица и второто, на Симитчиеви Тодор и Пена, со децата Иле и Ѓоре кои подоцна си направија куќа на истата улица со куќен број 19. Во куќата со број 9 живееја Лазо и Петра Апостолови со децата Ката, Темелко и Димче. Нивни кираџии беа Стојан со сопругата Наталија, и четирите ќерки. Во изградената куќа пак со број 11 живееја Киро и Трајанка Андрееви со децата Аце, Марјан и Зоран. Дом на Дончо и Тодора Тодорови или Јаневи, во 1955 година, стана новата куќа која го доби бројот 13 во маалото. Нивни деца се Олгица, Трајанка и Трајче – најдобриот шахист во маалото. На другата страна на улицата беше ѕиданата маалска чешма со вода од Раштанскиот водоводи токму таму, од десната страна почнуваше улицата „ Ѓемиџиска“, пишува Диневски.
На улицата „Киро Ќучук“, во правец кон Камено брдо, во куќата со бројот 15 живееле Борис и Цвета Ордеви со децата Лила, Петре и Бранко. Во наредната до нив, со број 17, дом основал Богдан Брлев со семејството а кога се преселиле во Скопје куќата ја купиле Јован и Павлина од од село Витанци со деца Цанде, Васил, Стојна и Сава . Нивни први соседи, во куќата со број 19, биле Тодор и Пена Симитчиеви со децата Иле и Ѓоре. До семејството Симитчиеви, куќата со број 21, ја изградиле Тоде и Нада Јаневи со децата Слободан, Баже, Мирко и Лена, а во продолжение на истата куќа живееле Ордан и Мара Сарагинови со ќерката Сузана. Наредната куќа, со број 23, ја изградиле Димче и Грозда Јованови со децата Снежа и Благој со прекар Кзли кој бил најдобриот играч со зуски во маалото. Дом на семејството Ганчо и Цвета Караџови со децата Маца, Борче, Лазо, Трајче и Зора била наредната куќа со реден број 25. До нив живееле Иле и Ѓурѓа Јованови со четирите деца од кои двајцата синови се викале Звонко и Валентин. Веднаш до нив дом си изградиле Славе и Драга со децата Ружа, Драган и Вера, а над нив на крајот од улицата живееле Секула и Грозда со петте машки деца.
Ова се сопствениците и подстанарите во тоа време во новите куќи од страната на непарните броеви на улицата „Киро Ќучук“. Од спротивната страна, во парните броеви, во 1955 година први куќа, со куќен број 2, изградиле Лазо и Цвета Ќучукови со децата Лилјана, Нада, Злата, Баже и Петре. Нивни подстанари биле Томе и Весела со децата Павлина, Миле и Златко, како и Лила и Бојчо Илиеви со децата Маца, Зора, Киро и Нада. До оваа, во куќата со број 4, се вселиле Цанде и Цвета Велкови со децата Маца, Зора, Киро и Нада. После им се родиле уште две деца. И имале доволно простор за да им го издадат под наем на Дончо, вработен во Пошта, со сопругата, кои немале деца. Куќата со куќен број 6 била дом на Трајко и Менка Костадинови. Трајко бил голем матичар. До нив, во куќата со број 8, се вселиле Трајко и Станка
Малезанови со синот Благој а до нив живееле Коца Малезанова со керката Савка во куќата со реден број 10. Наредната со куќен број 12 била дом на Ванчо и Марица Темелкови со синот Бранко и сестрата на Ванчо која се викала Милка. Но, тие не живееле долго во куќата туку ја продале. После куќата на Темелкови се врти десно за да се навлезе во улицата „Ѓемиџиска“. Веќе наредната куќа, со број 14, се вселиле Иле и Веса Ѓоргиеви со ќерката Виолета, а до нив во домот на кој стои куќниот број 16 живееле Јованка и Милан Крстеви со децата Трајанка, Вера Благој и Младен – познатиот македонски актер и режисер. Куќата со реден број 18 станала дом на Ристе и Васа Коцеви со децата Виолета, Цена и Јованче, а во куќата дон нив ,со број 20, се вселиле Тоше, брат на Ристе, со сопругата Рума Коцеви со синовите Зоран и Леонид. До нив живееле Бошко и Стојка Богданови со децата Томе, Зоран и Снежа. На нивниот дом бил ставен куќен број 22 а веќе во наредната на која стоел бројот 24 живееле Лазо и Марика Јованови со децата Златко, Марга и Сузана. До нив бил домот на семејството Јованови или Иванови, Славе и Елена со децата Ката, Лила, Гордана, Стојан, Љубе со прекар – кифлата, познат фудбалер и тренер на ФК Борец. Куќата со број 28 била последна од улицата „Киро Ќучук“, а во неа живееле Драги и Румена Ристови со децата Круме, Љубица, Ленче и Стојка, како и најстара сестра Драгица, која се омажила во Прилеп.
„Во почетокот зад куќата на Лазо Ќучуков, со број 2, биле изградени две куќи кои го означуваат почеток на улицата „Васил Главинов“ и на Третата Нова Населба. Едната куќа била на Коле и Нада Андови со децата Видан Ѓурѓа и Павлина, а другата на Трајко и Дежда Барамачеви со децата Коле, Наца и Ристе. Кај Барамачеви кираџии беа Веса и Спиро Секулови со керката Зора. На крајот на улицата, после број 28, исто така беа изградени уште две куќи, кои го преставуваа крајот на улицата „Васил Главинов“. Првата куќа ја изградија Зора и Цанде Крстеви и во неа живееја со своите деца Раде, Лила, Благој, Љупче и Лазо. Сопственици на втората беа Стојанка и Перко Андрееви и во неа живееја со децата Михајло, Васил и Мите,рече Диневски.
Тој раскажува како во 1956 година многу брзо се граделе и други куќи по улиците „Васил Главинов“, „Којнички пат“, „Ѓемиџиска“, а по шеесетите години интензивирана била и изградбата на семејни градби на улиците „Тодор Јанев“, „ Стеван Бобев“ и „Петре Милевски“.
„Така на улицата „Ѓемиџиска“ од десната страна живееја Ѓоре и Цвета Кремчеви со децата Румена, Милка и Венко, потоа браќата Душан, Заре и Благој Пашиќ со семејствата, Никола и Ѓурѓа Брндеви со синот Ѓоре, Нада и Јордан Илови со ќерките Васа и Лила како и Душан и Вера, со децата Драгица, Снежа, Љуба . Од левата страна куќа направија Јовче и Нада Темови со децата Стојна, Борис, Маца, Николина, Лазе и Баже. Околу нив, во подоцнежните години , наголемо се градеа други куќи,“ напиша за Дума, Владо Диневски, кој сега живее во Скопје.
Во исто време ни напиша дека сите овие податоци, за оваа велешка населба немало да бидат точни и децидно запишани доколку не му помогнале велешаните Баже Ќучуков, Грозда Јованова со снаата д-р Милица Јованова и Трајче Јаневски.
Стоилко Андреевски
